چرا بچه ها پرخاشگرانه رفتار می کنند
گاهی اوقات کودکان نوپا پرخاشگر هستند زیرا مهارت های کلامی برای برآوردن نیازهای خود را ندارند. کودکی که نمی تواند بگوید: «این کار را نکن»، وقتی خواهر یا برادرش اسباب بازی را از دستش می گیرد، ممکن است برای ابراز نارضایتی خود ضربه بزند یا گاز بگیرد.
کودکان در سنین مدرسه گاهی اوقات رفتار پرخاشگرانه ای دارند زیرا نمی توانند احساسات خود را تنظیم کنند. کودکی که توانایی گفتن «در حال حاضر واقعاً عصبانی هستم» را ندارد، ممکن است با لگد زدن به والدین خشم خود را نشان دهد.
گاهی اوقات، بچه‌ها پرخاشگر هستند، زیرا متوجه می‌شوند که کتک زدن یا گاز گرفتن مؤثر است. اگر بچه‌ای متوجه شود که اگر خواهر یا برادریا دوستش را بزند، او را تنها می‌گذارند، می‌آموزند که ضربه زدن راه خوبی برای رسیدن به خواسته‌هایش است.
برخی از کودکان والدین خود را به عنوان راهی برای رسیدن به مسیر خود می زنند. اگر موثر باشد، رفتار پرخاشگرانه احتمالا بدتر می شود. برای مثال، اگر کودکی به این دلیل ضربه بزند که والدینش برای او اسباب‌بازی نمی‌خرند، و در نهایت والدین تسلیم شوند و اسباب‌بازی را بگیرند، کودک یاد می‌گیرد که ضربه زدن راه خوبی برای رسیدن به خواسته‌هایش است.
رفتار پرخاشگرانه می تواند بخشی طبیعی از رشد کودک باشد اما این رفتار آنها در طول سال های پیش دبستانی به طور معمول شروع به فروکش می کند.
چگونه به رفتار پرخاشگرانه واکنش نشان دهیم
مهم است که وقتی کودک شما پرخاشگرانه رفتار می کند، اقدامی انجام دهید. با تعریف پیامدها و عواقب سریع و آموزش مهارت های جدید، فرزند شما می تواند یاد بگیرد که به ناامیدی (و یا سایر احساسات مهمش) به روشی مناسب تر پاسخ دهد.
پیامد فوری را ارائه دهید
هر اقدام نامناسب باید به عواقب فوری منجر شود. برای توقف اعمال نامناسب اخطار ندهید یا یادآوری نکنید! از راهبرد پیامد استفاده کنید. پیشنیاز این که پیامدها کارآمد باشد ایجاد روابط مثبت بین شما و فرزندانتان است. باید بتوانید حرفهای آنها را به شکلی فعال و دقیق بشنوید و مطمئن شوید که او نیز پیام شما را فهمیده و متوجه شده است. باید مطمئن شوید که در زمان تعریف پیامدها از نظر هیجانی در آرامش هستید و فرصت کافی برای حرف زدن وجود دارد. فرزندتان هم باید در شرایط آرامش باشد. نکته مهم دیگر این است که مراقبین اصلی( مثلا پدر و مادر، مادر و مادربزرگ و یا هرفرد دیگری که در این موضوع نقش دارد) باید با هم هماهنگ باشند. پیامده ممکن است شامل مواردی مانند اینها باشد:
- محرومیت زمانمند:اگر از زمان محرومیت به درستی استفاده شود، کودکان یاد می گیرند که چگونه آرام شوند. هدف نهایی محرومیت زمانمند باید این باشد که بچه ها قبل از اینکه به شدت تهاجمی شوند، خودشان را در خلوت و آرامش قرار دهند. در این مورد، محرومیت زمانمند به معنای تنبیه کودک به خاطر این رفتار نیست، بلکه این فرصت را به او می دهد تا راهبردهای آرامش را در لحظه تمرین کند. در ابتدا، به احتمال زیاد والدین باید در کنار کودک حضور داشته باشند تا این مهارت‌ها را به او بیاموزند و اطمینان حاصل کنند که در آینده می‌تواند به طور موثر از آنها استفاده کند.
- بازپرداخت:اگر فرزند شما به کسی آسیب برساند، جبران خسارت باید بخشی از پیامد آن باشد. ممکن است شامل قرض دادن یک وسیله مورد علاقه به شخصی باشد که به او آسیب رسانده یا انجام کارهای اضافی برای جبران خسارتی که ایجاد کرده است. بازپرداخت می تواند به ترمیم روابط کمک کند و به فرزند شما فرصتی بدهد تا جبران کند. از دست دادن امتیازاتی مانند فعالیت مورد علاقه فرزندتان به مدت متناسب با رفتاری که انجام داده است، عدم دسترسی به وسایل دیجیتالی مانند تلفن همراه یا فرصت رفتن به خانه یک دوست می تواند یادآوری موثری برای آسیب نرساندن به دیگران باشد. در زمانی که فرزند شما دارایی های خود را از بین میبرد، یک پیامد طبیعی ممکن است موثرترین راهبرد باشد. اگر نوجوان شما گوشی خود را پرت کرد و آن را شکست، گوشی نو نخرید. بدون تلفن ماندن برای مدت مشخص و سپس خرید جایگزین می تواند به عنوان یک درس زندگی ارزشمند باشد.
- سیستم های پاداش:اگر فرزند شما اغلب پرخاشگری نشان می دهد، یک سیستم پاداش ایجاد کنید. برای رفتار دلخواه، مانند لمس های ملایم، تقویت مثبت ارائه دهید. سیستم اقتصاد ژتونی در مورد کودکان زیر 12 سال نیز می تواند پرخاشگری را در برخی از کودکان از بین ببردبه شرطی که قواعد آن را به شکلی دقیق آموزش دیده باشیم. مهم نیست که از کدام نوع پیامد استفاده کنید، اما مطمئن شوید که هدف آن انضباط است و نه تنبیه. خجالت کشیدن یا شرمساری فرزندتان می تواند نتیجه معکوس داشته باشد و ممکن است منجر به افزایش پرخاشگری شود. نکته بسیار مهم دیگر این است که پیامدهای رفتار حتما باید ازقبل تعریف شده باشد و برای فرزندمان روشن باشد. در ضمن باید با او در این موارد به توافق رسیده باشیم نه اینکه این پیامدها به شکلی اجباری و غیرمنطقی برای اوتعیین شده باشد.
با این حال، پرخاشگری گاهی اوقات می تواند نشانه ای از یک مشکل بزرگتر باشد. در برخی شرایط، والدین ممکن است نیاز به کمک حرفه ای داشته باشند.
آموزش مهارت های جدید
رفتار پرخاشگرانه نشان می دهد که کودک شما فاقد مهارت هایی است که برای مدیریت صحیح رفتار خود نیاز دارد. آموزش مهارت های جدید به کودکان باید بخشی از روند مدیریت رفتار باشد.
مهارت های اجتماعی، مهارت های حل مسئله و مهارت های حل تعارض، رفتار پرخاشگرانه را کاهش می دهد.
باید به فرزندتان بیاموزید که به جای بدرفتاری یا پرخاشگری چه کاری انجام دهد. به فرزندتان کمک کنید گزینه های جایگزینی را پیدا کند که در آنها پرخاشگری وجود ندارد. برای مثال، به جای اینکه به کودک بگویید «نزن»، سعی کنید بگویید «میخواهی راجع به چیزی که میخواهی صحبت کنیم؟».
به دنبال کمک حرفه ای باشید
گاهی اوقات، رفتار پرخاشگرانه ناشی از اختلالات رفتاری جدی تر یا شرایط سلامت روان است. اگر رفتار فرزندتان بدتر می شود یا به هیچ یک از روشهای مدیریتی که امتحان کرده اید پاسخ نمی دهد، وقت آن است که با روانشناس خود صحبت کنید.